Nëse në Shqipërinë tonë të paradokseve dhe të çudive të pafundme, do të ekzistonin institucione serioze dhe njerëz të përgjegjshëm në krye të tyre që të respektonin hierarkinë e vlerave, të meritave dhe të kontributeve në të mirë të vendit, padyshim, edhe emri i Hamit Boriçit do të gjendej ndër ata që e meritojnë nderimin dhe mirënjohjen shtetërore, në fund të fundit si një shenjë e nderimit të vetë shoqërisë.
Mirëpo, mediokriteti i injorantëve që mbllaçiten e gogësijnë të rrethuar prej gjithëfarë servilësh nëpër zyrat e pushtetit, nuk mund të mbërrijë dot deri në lartësitë e dinjitetit ku gjendet emri i Hamit Boriçit, njeriut të mirë, fisnikut të madh dhe zotnisë së gazetarisë shqiptare.
Hamit Boriçi nuk është thjeshtë një emër i një njeriu fisnik, i një qytetari të angazhuar, i një gazetari të palodhur, i një kryeredaktori të matur dhe vullnetmirë, i një historiani të përkushtuar, i një lektori apo i një pedagogu themelues të shkollës së gazetarisë në Shqipëri.
Ai është institucion reference. Është historia e vetë gazetarisë shqiptare që prej gjysmës së dytë të shekullit të kaluar e tëhu, i vetëmjaftueshëm për të merituar pa asnjë grimë rezerve nderimin dhe mirënjohjen e kolegëve, të gazetarëve që u bënë të tillë edhe për meritë të Hamit Boriçit. Por, për të merituar edhe nderimin dhe mirënjohjen e lexueve e qytetarëve, të cilët edhe pse mund të mos e njohin personalisht, kanë mirësinë të çmojnë atë që e meriton nderimin prej emrit të mirë dhe punës së bërë.
Unë kam patur fatin ta njoh Hamit Boriçin 35 vjet më parë; ai kryeredaktor i gazetës “Bashkimi” dhe unë student.
Ende, edhe sot e kam në sy atë mirësinë e njerëzishme dhe ngrohtësinë si prej prindi që i lexohej në sytë dhe portretin e paqtë me të cilën më priti, anipse ai ishte kryeredaktor i gazetës së dytë më të rëndësishme në vend, e unë, vetëm një ëndërrimtar për t’u bërë gazetar.
Kësisoj, nuk mund të mos i jem mirënjohës Hamit Boriçit që më botoi shkrimet e para e më çeli portat e udhës për ta bërë ëndërrën realitet.
Ndaj sot, mund ta them me bindje se pa atë pritjen e tij me aq mirësi e bujari dhe pa inkurajimin dhe nxitjen për ta dashur jo thjeshtë si profesion, por si pasionin e jetës punën e gazetarit, nuk do t’ia kisha dalë t’i përkushtohesha punës së gazetarit.
Në këtë mënyrë, Hamit Boriçi shënjoi mbase në mënyrë përcaktuese udhën që do të ndiqja më pas.
Jam i bindur, se i tillë ka qenë edhe për shumë e shumë të tjerë, gazetarë të zotë e profesionistë të spikatur, karriera profesionale e të cilëve ka patur në zanafillën e vet bekimin e këtij fisniku të madh.
Faleminderit për gjithë sa ke bërë e ke dhënë për këtë vend mësuesi ynë i dashur dhe të paçim jetëgjatë! /Nga Luan RAMA, publikuar në Facebook/
