Pashë një video ku Edi Rama i qaset pas kurrizit Albin Kurtit dhe i mbyll sytë me duar. Pa zë i tha: “E gjen dot kush jam? Tra la la la”. Kjo sjellje shfaqet si tipar i sindromës së princit ose princeshës së vogël.
Gjendet edhe me emra të tjerë, këtu mund ta quajmë edhe “sulltanuci” por thelbin e kanë të përbashkët; Burra e gra të rritur që sillen si fëmijë. Nuk po them që kryeministri vuan nga kjo sindromë. Thjesht po i shtoj edhe këtë profilit të tij kolorit.
Sulltanuci është në kontakt me një figurë mëmësore ose atërore pothuajse çdo ditë. Nuk ka nevojë që kjo figurë të jetë më i madh ose më me përvojë, e rëndësishme është që sulltanuci të ketë një bazë të sigurt për t’u shfryrë. Kush mund ta luajë këtë rol për Edin?
Sulltanuci i shpreh emocionet si një fëmijë që nuk ka mësuar ende rregullimin.
Sulltanuci sillet me gratë bazuar në mendësinë se gratë janë aty që t’i shërbejnë atij.
Sulltanuci nuk mund të mbajë një marrëdhënie të qëndrueshme. Ish-partnerët përfundojnë ose armiq ose shokë/shoqe të lojës.
Sulltanuci e ka tmerr përkushtimin jo vetëm në familje, por kudo. Duket sikur i ka zënë rrota bishtin dhe hedh vickla duke bërë të tjerët t’i shërbejnë.
Sulltanuci ka pak, nëse ka, miq të ngushtë. “Miqtë” e tij përbëhen kryesisht nga figura që përmenda lart dhe rastësorët që ai takon kur del për të “luajtur”.
Sulltanuci është shpesh pasiv-agresiv, fyen, shfaq kokëfortësi pa arsye, arrogancë të neveritshme.
Sulltanuci thyen rregulla dhe zor se shfaq ndjenja faji. Nëse diçka shkon keq, të tjerët janë fajtorët, kurrë ai. Etj, etj… /Nga Jeta TOÇILA DEDJA, publikuar në Facebook/
