Mediat ndërkombëtare, të njohua e më pak të njohura, e konsiderojnë prej vitesh si “sulltanin” e ri të Turqisë. Rexhep Taip Erdogan, ka monopolizuar të gjitha pushtetet në vendin e tij, shembull që po përpiqet ta ndjekë edhe kryeministri i Shqipërisë Edi Rama. Ky i fundit, nuk e ka fshehur asnjëherë vlerësimin deri në admirim për Presidentin e Turqisë.
Sigurisht, Perandoiria Osmane të cilës i referohet shtypi botëror për të vendosur epitetin “sulltan” për Erdogan, nuk ka asnjë lidhje me Turqinë e sotme. Në kuptimin e shtrirjes gjeografike por edhe të imponimit me anë të shpatës. Ai që sot po cilësohet neo- otomanizëm dhe që ka për përfaqësues “par exellence” pikërisht Erdogan, po përhapet butësisht, sidomos në Ballkan.
Qenia e një pjesë të konsiderueshme të banorëve në këtë rajon të besimit të njejtë me atë mbizotërues në Turqinë e sotme, konsiderohet si pikë force për këtë qëllim. Për ta realizuar atë, shfrytëzohet jo vetëm ky faktor, por edhe arti e kinematografia turke, e cila është në një ekspansion të jashtëzakonshëm. Telenovelat kanë pushtuar të gjitha ekranet, “lavdia” e Perandorisë Osmane është kryetemë por për kontorno, rrëfehet edhe Turqia moderne. Ndërsa në Mesjetë, falë edhe rezistencës së Gjergj Kastriotit, Perandoria Osmane nuk e kaloi dot Adriatikun, sot me telenovela Turqia ka mbërritur edhe në Itali. Natyrisht, edhe në kuadër të globalizmit dhe shkëmbimit të vlerave të qytetërimeve.
Shqipëria, duket se është tokë pjellore për përhapjen e neo- otomanizmit, jo vetëm si frymë. Pas termetit të 26 nëntorit 2019, Turqia e Erdogan ishte shumë e gatshme të ndihmonte vendin tonë, në emër të një vëllazërie që zë rrënjë në Mesjetë. Ky është koncepti që mbrohet edhe nga kryeministri Rama. E për ta justifikuar, rreth 5 shekuj pushtim lihen në plan të dytë e flitet për dhjetra e qindra vezirë e kryevezirë, pashallarë e jeniçerë që drejtuan Perandorinë Osmane duke qenë me gjak shqiptarë. Kolaboracionistët, edhe pse term i futur shumë vonë, sigurisht kanë ekzistuar edhe në Mesjetë, edhe para saj e pas saj.
Për t’iu rikthyer ndihmës (që duhet vlerësuar e falenderuar) të Turqisë për termetin e 26 nëntorit 2019, zona për të investuar në rindërtimin e banesave ishte ajo e Kurbinit. Impakti i parë është ai që shumica prej nesh e kanë parë apo mund ta shohin akoma dhe që lidhet me filmin më shumë historik se të soc- realizmit me titull “Balada e Kurbinit”. Teksti i Kadaresë i kthyer në një vepër kinematografike, tregon politikën shfarosëse të Perandorisë Osmane në Shqipëri, duke u perqendruar në Kurbin. Duke i shtuar këtyre edhe zërat (akoma të pakonfirmuar) për ndërtimin e një xhamie në këtë zonë, është e qartë çdo gjë.
E ndërsa jemi në kuadrin e hamendësimeve për sa më sipër, fakt është se sot një shesh në Kurbin do të marrë emrin e presidentit të Turqisë Rexhep Taip Erdogan. Nuk do të kishte asgjë të keqe. Rrugët e shesheve e rrugëve të Shqipërisë, janë të mbushur me emra presidentësh, ish- presidentësh, ish- kryeministrash e të huajsh me lidhje e kontribute shumë të cekëta me vendin tonë. Një emër më shumë apo një më pask, sidomos pas kontributit për zhdukjen e pasojane të termetit të 26 nëntorit 2019, nuk prish asnjë punë.
Simbolika e zgjedhur, në ditën e vdekjes së Heroit Kombëtar, të pakontestuar as nga diktatura komuniste, Gjergj Kastrioti, është e gabuar për të mos thënë dashakeqe. Edhe pse ngjarja ka ndodhur 554 vite më parë, ditëvdekja e një heroi të këtyre përmasave, nuk mund të jetë ditë feste për Shqipërinë e shqiptarët. Sepse sot, ditë feste është e do të jetë të paktën për Ramën, Erdogan dhe ata qindra familje që do të marrin nga duart e Erdogan çelësin e shtëpisë së tyre. E kur kjo ndodh me praninë e atij që konsiderohet gjërësisht nga bota përendimore si “sulltani” i ri i Turqisë, përhapës i frymës neo- otomaniste, me 17 janar 2022, nuk mund të konsiderohet veçse provokim për krenarinë tonë kombëtare.
E vështirë të besohet se zgjedhja e datës ishte rastësore. Po kaq e vështirë të mendohet se pikërisht sot, përfunduan të gjitha banesat dhe ata fatkeqë, nuk duhen lënë një ditë më shumë jashtë tyre. Duket si gjithçka është në linjën që vazhdon prej mëse 30 vitesh, e ngjashme me heqjen e bustit të Gjergj Kastriotit në Pallatin Mbretëror apo të Brigadave gjatë një vizite të mëparshme të presidentit Erdogan në kohën kur president i Shqipërisë ishte Bujar Nishani.
Ne e eksportojmë me krenari simbolin tonë kombëtar në vende të ndryshme të botës, përmes busteve apo edhe emrave të shesheve e rrugëve por nuk i japim vlerën që meriton brenda kufijve tanë shtetërorë. Shqetësohemi se imazhi i tij nuk ka dalë aq i bukur sa e duam, i plazmuar në një memorial jashtë Shqipërisë, por nuk shqetësohemi që ditëvdekjen e tij nga sot, po e zëvendësojmë me një ditë feste në Kurbin.
Ndoshta jemi një nga kombet më të vjetra të Europës por na duhen edhe shumë shekuj për ta kuptuar e për tu rritur. Mbi të gjitha, për të mësuar të respektojmë veten, vlerat tona. Sepse ashtu do të na respektojnë e vlerësojnë më shumë edhe të huajt. Çfarë të keqeje do të kishte nëse një bust i Gjergj Kastriotit të vendosej edhe në një qytet turk? A nuk ishte në fillesat e tij një luftëtar që me shpatën e tij, i solli jo pak fitore edhe Perendorisë Osmane?! Skenderbej është emri i tij i dytë… Mos harroni, asnjë perandori, as ajo romaka dhe as ajo osmane, nuk u ndërtuan në një ditë! /Nga Sokol N. SOKOLI/