Kusht për të përcaktuar si liberal-demokratik një rend shoqëror janë funksionet e patjetërsueshme dhe të pa cënueshme që duhet të ketë nje opozitë politike.
Në realitetet e shumicës së demokracive funksionale, ku antagonizmi apo thënë troç ndarja e pushtetit mes legjislativit dhe ekzekutivit brenda subjektit mazhoritar është thjesht fasadë, garancitë kushtetuese që e bëjnë një opozitë funksionale, të shëndetëshme dhe të fortë në kontekstin e vendosjes së barrierave dhe denoncimit të aferave korruptive të ekzekutivit të rradhës, duhet të jenë de facto “vija e kuqe”, shkelja e së cilës padiskutueshmërisht çon drejt autokracisë si prerogativ i një diktature të afërt.
Bllokimi i ngritjes së komisioneve hetimore shënon shkeljen e kësaj “vije të kuqe”, e ndonëse opozita në unison ishte dakord për këtë, ajo ndahej tek emrat që do drejtonin grupin apo komisinet…
Katandisja e opozitës aktuale ngjan si “I sëmuri i Bosforit”, ku një pjesë nuk pranon realitetin dhe adhuron idhujt e vjetër dhe tjetra kërkon ringritjen vetëm mbi gërmadhat e së vjetrës, këto pjesë shëmbëllejnë me dy vijat paralele që duken se nuk do gjejnë dot kurrë bashkimin, e kjo shton agoninë e dukshme të një opozite tashmë në shpërbërje.
Nevoja për të gjetur e parë si “kalë beteje” denoncimet e një prej ish eksponentëve të mazhorancës, i cili dikur pat fituar edhe epitetin “tigri” nga bëmat në grabitjen e parasë publike, është tragjikomike.
Të ëndërosh se egërsirat do shqyejnë njëra tjetrën tek ndajnë prenë, do zgjohesh në realitetin ku preja je ti. Po si duket palët opozitare sot për sot aspirojnë më shumë tek pushteti brenda vetes sesa tek ekzekutivi për demokratët. Dhimbje!!! /Nga Harris MURANA, publikuar në Facebook/
