Nga Edmond TUPJA
Nga përvoja ime, kam kuptuar diçka që kurrë nuk ka dalë e pavërtetë: sa herë përgatitem për një projekt të veçantë duke punuar me ngulm për realizimin e tij, gëzohem kur ia arrij qëllimit, por gëzimi im zgjat shumë më pak sesa përgatitja në fjalë, ngaqë koha kalon dhe problemet jetike e venitin shpejt gëzimin e suksesit të arritur, veçanërisht në epokën e sotme plot strese.
Nisur nga ky përfundim mund t’i pohoj lexueses dhe lexuesit tim të vëmendshëm se përgatitjet e një ngjarjeje të shënuar në shkallë kombëtare janë gjithmonë të ethshme e plot jehonë, sidomos kur kjo ngjarje përbën një “eveniment” apo, siç thuhet tani, “event”.
Pasi kjo ngjarje kalon, veçanërisht kur ajo ka karakter të theksuar politik, fitimtarët e kremtojnë fitoren e korrur me bujë, tubime e premtime në media, ndërsa të humburit përplasen midis tyre duke u orvatur t’ia veshin njëri-tjetrit qyrkun e fajit, por më kot, sepse, sidomos kur bën vapë, askush nuk pranon ta veshë qyrkun në fjalë për katër vjet radhazi.
I tillë ishte rasti i zhvillimit të zgjedhjeve kuvendore të 25 qershorit në përfundim të të cilave sovrani popull (vox populi, vox dei) vendosi triumfalisht për fitoren e Partisë Socialiste, e cila më në fund e përfundimisht do të qeverisë e vetme, pra, vetë vali e vetë kadi, d.m.th. vetë shkruan e vetë vulos, duke pasur në dorë edhe gurin, edhe arrën, qoftë kjo gungë. Në këtë kuadër, duhet pranuar se gëzimi i radhëve të ngjeshura e të bindura të zgjedhoratit socialist është krejtësisht i ligjshëm.
Po, krejtësisht i ligjshëm, veçse festa pas fitores nuk mund të zgjasë pafundësisht, për një mijë e një arsye të cilat nuk kam ndër mend t’i rendis për asnjeri. Është karakteristike për çdo festë në përgjithësi ditëlindje, fejesë, martesë, diplomim, punësim, marrje gradash e titujsh shkencorë etj. etj. – që jeta e përditshme, me problemet, pasiguritë, streset, hallet e ankthet e saj e mjegullon para se ta fashisë gazin e harenë, dehjen e dalldinë e ngjarjeve më të lumtura në jetën jo vetëm të një individi, jo vetëm të një familjeje, por edhe të një populli të tërë, kryesisht si i ynë që, historikisht, priret me kokëfortësi të ngopet me lugë apo, më saktë, me garuzhdë të zbrazët.
Sigurisht, për t’u treguar fisnikë ose, më saktë fair play (siç thuhet, madje edhe shkruhet në modern shqipish), demokratëve, me tesër partie (por edhe pa një të tillë, si puna e Françesk Armadhit), u mbetet t’i përgëzojnë bashkatdhetarët e tyre socialistë, me tesër partie (por edhe pa një të tillë, si puna e Aqif Qifës), për fitoren e bujshme të 25 qershorit.
Vetëm se Vangjel Lezeti, emigrant i nderuar në Itali, njëkohësisht edhe njohës shumë i mirë i gjuhës dhe i kulturës jo vetëm italiane, por edhe frënge, e di fort mirë, falë përvojës së tij të gjatë, se pas festës vjen pasfesta, që jo rrallëherë ta sjell festën rrotull e vërdallë, në kuptimin që dialektika e pamëshirshme gë- zim/zhgënjim është e mbetet aktuale në çdo vend të botës: asnjë qeveri, sado popullore qoftë, nuk mund t’i mbajë, për arsye objektive dhe/ose subjektive, gjithë premtimet që jep gjatë fushatave zgjedhore, prandaj, ndonëse i përgëzoi të afërmit, miqtë e shokët e tij me bindje socialiste për fitoren e 25 qershorit, ai i paralajmëroi ata që të mos dehen e të mos shohin ëndrra me sy të hapur duke pandehur se tani Shqipëria jonë tmerrësisht demokratike do të kthehet në një parajsë të vërtetë shembullin e së cilës duhet ta ndjekin gjithë vendet e botës. Këtë paralajmërim dashamirës ai e mbështeti ndër të tjera, në thënien e famshme të d’Alembert-it, filozof frëng i shekullit XVIII, sipas të cilit “Politika është arti i të mashtruarit të njerëzve”, si edhe, më pranë nesh, në thënien po aq të famshme të një frëngu tjetër, me emrin Albert Camus, filozof e nobelist i shekullit XX, sipas të cilit “Të qeverisësh do të thotë të vjedhësh dhe këtë e dinë të gjithë”!
