Sali Berisha është prekur në pikën e tij më të fortë. Mendohej gjithçka, por që Sali Berisha të goditej fizikisht, me një grusht, i rrethuar nga truproja dhe militantë, në krye të një proteste, ishte e paimagjinueshme. Për çdo politikan shqiptar, në pushtet ose jo, mund të mendohej goditja fizike në rrethana të caktuara por jo për Sali Berishën. Kjo, për të saktësuar se ngjarja e 6 dhjetorit nuk ishte e stisur nga vetë Berisha apo njerët, për të cilët ai ishte në dijeni.
Nuk do të kisha dashur të rihyja në këtë temë sepse kam qenë dhe vijoj të jem kundër çdo akti dhune, ndaj çdokujt. Qoftë ai edhe personi më keqbërës i këtij vendi. Për një arsye të thjeshtë, vetëgjyqësia nuk sjell asgjë të mirë, edhe në kushtet e mungesës së drejtësisë në një vend si ky ku po jetojmë. Më nxiti një koment, jo pak i çuditshëm, i tipit avnirustem, jahstë konteksit të kohës e standarteve që synojmë.
“Nuk jam aspak per dhune, por dhe diplomacia e politizmi nuk pi uje me ca….. Dhe durimi ka nje kufi, ate qe nuk e beri askush, as Amerika, qe ate njeri ta denonte per cka i ka bere ketij populli, vendi, e partise ” se tij”!!!!!! Ishte urrejtje e nje populli krejt ne ate grusht……”, shkruhej në një koment në rrjetet sociale për ngjarjen e javës, ndoshta të vitit apo edhe 30 viteve të fundit.
Sigurisht, rrjetet sociale i kanë dhënë hapësirë çdokujt, një e mirë e keqe në jo pak raste. Përmes rrjeteve sociale, e keqja amplifikohet më lehtë se e mira. Në emër të lirisë së fjalës e shprehjes, më mirë të anarkisë, çdokush mund të shkruajë çdo gjë, duke patur pengesë të vetme vetëm rregullat e Zukenbergut. Me apo pa dashje, edhe këta ndikojnë në krijimin e frymës abstrakte, e cila përmblidhet në një grusht që sot goditi Berishën, nesër mbase Metën, ndoshta edhe Ramën…
Fatkeqësisht, jemi ndërtuar dhe vijojmë të ecim si shoqëri grushtesh. Grushte nga fjalët deri tek falangat e mbledhura. Nuk është çudi, nuk përbëjmë më lajm sepse vijojmë të perceptojmë “të fortët” me shprehjen “hallall i’a baftë Zoti”. Logjika e mendimit dhe veprimit, ndoshta edhe nën trysninë e përditshmërisë jo të lehtë, po ikën pa u ndal nga qenia jonë. Po zëvendësohet dhe jo pa krenari, nga forca, sidomos e të pushtetshmit.
Për më të mençurit, që marrëzisht vazhdojnë të besojnë tek e mira, ligji e drejtësia, hapësira ngushtohet pambarimisht. Deri në atë pikë sa vihet në dyshim nëse janë jashtë sistemit. Sepse grushti, më shumë se fjala, zgjidh punë në këtë vend. Madje edhe fjala është një mjet që prodhon grushte, sepse gjuha mishit është por thyen hekurin.
Është në kufijtë e të pabesueshmes, sot në vitin 2022, akoma ka shqiptarë që gëzohen për grushtet që hanë bashkëkombasit e tyre, pavarësisht nëse i kanë qejf apo jo. Jo vetëm kaq, por do të kishin dashur që të ishte grushti i tyre që do të godiste dikë. Grusht që nis e formësohet nga fjalët, fatkeqësisht të lëshuara poshtë e përpjetë si lopa baglën. Pa teklif, pa menduar për pasojat, në një tru jo shumë normal. /Nga Blerti DELIJA/
