Andej nga ne në malsi dimni del vonë. Sidomos dimni i vitit 1985 ka qenë i tmerrshëm. U thye gjithçka prej peshës së borës, pemë, shtylla tensioni, kulla vrojtimi…
Im vëlla, ma i madhi, dhe unë kemi mbetë pa shkollë. Rrimë këtu mbrendë e nxehemi. Mundohemi me lexue dicka se për fat librat i kena, por medet, se erret herët. E kur erret bie një fashë e randë, si perde e kafe, e zezë, që i ban sendet të duken si hije e njerzit që lëvizin, si fantazma.
Bijmë me fjetë heret e lusim Zotin të mbarojë sa ma shpejt ky dimën. Janë mbyllë jo vetëm rrugët, por edhe shtigjet që të çojnë nga shpia në shpi. Kjo do thotë se askush ma nuk na hyn në shpi. Nanës i kanë mbarue të tana prrallat, e babës të gjitha kangët e trimnisë. Rrimë e dëgjojmë tashma të njajtat. Lahuta asht nji vegël tmerrësisht monotone, ba mos me i dijtë tekstet. Ka rrezik të çmendesh…
Të nesërmen, sa zbardhi dita, im vëlla vuni re diçka të vogël që ndoshta po i afrohej kullës sonë. Nxorrëm kokat të dy nga dritarja e vogël e dhomës, por nuk merrej vesh se çka ishte. Nxorri kokën nana, hiç. Nxorri kokën baba, edhe ma hiç. Atëhere mbetem vetëm ne të dy. Në të vertetë ajo gjaja po bahej paksa ma e madhe. Ne të dy mbetëm si në një fotografi bardh e zi, mbas xhamit të dritares. Ra një heshtje e madhe në dhomë.
Mbas pak çastesh durimi i babës humbi krejt. Ai erdhi prapë te ne dhe pyeti:
-Hë pra? Çka asht? Njiri apo send?
-Nuk asht as njiri e as send, po asht mesuesi – tha vëllai si të ishte i zanë në faj…
-Gëzuar festën e mësuesit! Gëzuar festën e mësuesit! – thirra mandej unë me të madhe dhe ju luta nanës me na ba hallvë. /Nga Stefan ÇAPALIKU, publikuar në Facebook/
