9 nandor 1990, e premte, pesë ditë mbasi të dillen, me datë 4 ishte mbajtë mesha te vorret e Rrmajit. Për me kenë liria e besimit e plotë u dojte hapë edhe xhamia, po cila? Tanë xhamitë në Shkodër (17 xhami) ishin shembë osé ndrrue destinacion. Kishte mbetë veç Xhamia e Plumbit e braktisun si monument kulturet, e asaj ja vunë synin njerëzit me e hapë.
Na si nxansa shkollet, në shkollë të mesme marrim vesh që në misditë kishte me u falë xhumaja. Prej kuriozitetit ikëm prej mësimit edhe rrugicë m’rrugicë (si ndër filmat me partizanë) arritëm para Xhamisë së Plumbit fiks kur u thirr ezani, aty ndiva ezan live per herë të parë, mandej ra qetësi dhe u futem mbrenda, ndër 200-300 vetë që ishim, dolën para ata që dijshin me u falë. Ishin fiks 19 vetë, mbas 23 vjetësh ndalim kishin mbetë veç ata, veç 19 vetë aty.
Përshtypjet: brezi i jonë i rritun nën nji propagandë ateiste, ku hoxha e prifti ishin personazhe negative ne filma me partizanë e ballista, ishte i habitun por edhe i etun me ndì nji fjalë, nji kumonë ndryshe prej çka thojte propaganda zyrtare. Edhe nji kuriozitet, tre katër muejt e parë mbas lirisë se besimit, arka e kishës dhe e xhamisë, që mbaheshin me të dhanunat e popullit, ishin të përbashkëta.
-Çka ju tha hoxha – na pyetën të te nesërmen.
-Ça na thotë baba në shpi, asgja ma tepër – ishte përgjigjia, tue thanë nji të vërtetë të madhe, ishte ai morali fetar që i mbajti fort familjet tona, kur “tufani shthuri atdhenë”. /Publikuar në Facebook nga Ndriçim MLIKA/