Në kohë festash sigurisht që është një dramë shoqërore vetmia e shumë prindërve në moshë të cilët tashmë janë vetëm sepse fëmijët e tyre janë larguar! Pastaj fillojnë batutat mbi qeverinë e poshtër dhe politikën po ashtu që është arsyeja e vetmisë së prindërve si pleq dhe jo kaq shumë pleq por që nuk ndajnë gëzimin e festës me fëmijët e tyre! Është tragjike në fakt.
Po kthehemi në vend pleqsh dhe pse mesatarja e moshës është akoma e re. Po kthehemi se mosha më e re e fëmijëve të pleqve ikin në perendim. Ikin, por prindërit i lejnë pas, vetëm në një moshë të thyer dhe në një vend që për vete e konsiderojnë për të mos jetuar për disa arsye. Po për arsye pune, shkollimi, të ardhmeje për fëmijët, sigurie, urbaniteti etj etj. Kurse prindërit jo, ata mund të jetojnë se në fakt nuk kanë ku shkojnë.
E ky mentalitet është madhor e jo vetëm te ne. Kontributi i prindërve për rritjen e tyre shkon në kosh plehrash, sakrificat e shumta po ashtu, respekti në fund të preokupacionit, besimi fetar po ashtu sepse nuk ka besim që thotë lër prindërit. Por fajet i ka politika thonë. Qeveria thonë! E kuptoj mirë. Po jam i prirur jo vetëm të kuptoj këtë por dhe neglizhencën e sotme të përbotshme për pleqtë. Edhe shtëpitë azile të tyre kudo si të mira dhe këqia. Kuptoj se po me të njëjtën monedhë do shpërblehen ata që sot ikin dhe lënë vetëm prindërit sepse dhe ato të vetmuar pa fëmijët e tyre do mbeten. Kuptoj dhe fajin tim, tëndin dhe të gjithëve me prindërit e lënë vetëm.
Por unë nuk dua të kuptoj dhe refuzoj patetizmin në rrjete sociale dhe shkrime që fajin e çojnë të qeveria, shoqëria kushtet ekonomike e politika! Këto marrëzi nuk dua ti kuptoj. Sepse faji nuk mund të jetë kolektiv vetëm. Ai është personal. Çdo prind që abandonohet nga fëmija tij është efekt dhe përgjegjësi në fillim personale. Mjaft me patetizmat e fajit larg kur ai je ti, unë, ai, ajo! Paskan të drejtë fëmijët të rritem mirë dhe nuk paska të drejtë një gjysh të jetojë dhe shikojë nipin e mbesën si rritet! Mjaft me marrëzi imorale të tilla. Imoralitet anti njerzor personal që kur shtohet kthehet në “moral” shoqëror! Po por imoralitet mbetet. /Nga Besi BEKTESHI, publikuar në Facebook/
