Bora Muzahqi u konfirmua dje si zgjedhja e radhës e gabuar e kryeministrit Rama për të bashkëqeverisur një vend si Shqipëria. Të qenurit “engjëllore” deri “e pafajshme” në pamje apo edhe qasja publike që të kujton “një fëmijë” të lumtur, nuk është dhe nuk duhet të jetë kriter për të qenë ministër shteti. As edhe shkollimi jashtë vendit dhe stivat me mastera apo doktoratura, nuk janë bonus për të vënë në krye të një dikasteri, qoftë edhe pa portofol, një ministër, anipse edhe zonjë, grua.
Bora Muzhaqi dha një shembull të shëmtuar më shumë me reagimin justifikues se me qasje ndaj gazetarëve për vrasjen e një fëmije 8 vjeçar. Vertetë është Ministre Shteti për Rininë e Fëmijët por mund të mos jetë e përgatitur për tu përgjigjur për një çeshtje të tillë shumë të ndjeshme. Kjo, edhe pse ishte kryetemë e mund të jepte një opinion, duke shprehur dhimbjesi humanoid. Mendime që i kishte dhe i ka edhe një roje i derës së dikasterit që drejton Muzhaqi.
Do të mjaftonte vetëm paragrafi i parë i një teksti që publikoi në Facebook, të cilin mund ta artikulonte para mediave por për shkak të gjendjes “e papërgatitur”, edhe mund ta shkruante siç e shkroi. Ndoshta mund të shtonte edhe fjalinë e parë të paragrafit të dytë, sepse vijimi është një çoroditje logjike e shprehur publikisht dhe me dorën e saj.
“Detyra ime funksionale është angazhimi me programet jashtëshkollore të nxënësve e studentëve, si dhe programet e aktiviteteve për fëmijët në komunitet. Prandaj dhe nuk m’u duk e udhës të jap një opinion personal mbi fusha të tjera specifike për të cilat m’u drejtua pyetja.”, shkruan Muzhaqi në vijim, duke dhënë provën se para se të jesh ministër, duhet të jesh njeri. E për fat të mirë, reagimi i ministres është audio e video. Me buzëqeshje të stampuar, ndalet para gazetarëve, e gatshme tu përgjigjet. Teksa dëgjon pyetjen për vrasjen e 8- vjeçarit, transformohet, panikoset dhe sekondat i duken orë për tu larguar “në një takim tjetër”.
Shqiptarët nuk janë budallenj, sidomos kur shohin e dëgjojnë me veshët e tyre. “Ndërsa për sa i takon sarkazmës politike apo mediatike me tragjedinë, nuk kam asnjë koment. E kam neveritur gjithnjë lojën publike me dhimbjen e shkaktuar prej tragjedive. Por sot e provova shijen e saj drejtëpërdrejtë. Vdekja e dhunshme e një fëmije nuk mund të jetë kurrë arsye për të luajtur me njeri-tjetrin. Ndjesë edhe njëherë atyre që kanë keqkuptuar përgjigjen time.”, vijon në sqarimin e pakuptimtë e të panevojshëm Muzhaqi. Askush nuk u mor me fëmijën por të gjithë me reagimin e ministres. Aq më shumë, një Ministre Shteti për Rininë e Fëmijët. Ndjesa që nis dhe përmbyll këtë tekst, nuk ka asnjë peshë, asnjë kuptim.
Qoftë edhe për shkak të emërtesës së funksionit, qoftë edhe për konsum publik apo PR, Muzhaqi duhej të reagonte e para sapo ka mësuar lajmin. Jo si ministre vetëm, por si njeri, si zonjë, grua. Sigurisht, nëse ka patur ndjeshmëri apo edhe dhimbje për një 8 vjeçar që u largua nga kjo botë në mënyrën më makabre të mundshme.
Po ti futesh analizës së tekstit të “ndjesës” së Muzhaqit, mund të konstatosh shumëçka. Kryesorja, ajo nuk ka aftësi të spikatura (mbi mesataren) për të administruar publiken, qoftë edhe një ministri pa portofol. Nuk ka dyshim se ajo është në atë karrige si vullnet i kryeministrit të vendit. Por sigurisht, qeverisja nuk është pronë private e një individi, qoftë edhe i votuar nga shqiptarët. Sidomos, kur gabon, rëndë, duhet të hapësh krahun. Gafa në orët e vona të debatit për miratimin e qeverisë së re nga Muzhaqi, iu “faturua” pagjumësisë e lodhjes shoqëruese. E djeshmja, nuk ka asnjë justifikim për një njerë të thjeshtë, të zakonshëm, aq më pak për një ministre.
Dorëheqje apo shkarkim, as që bëhet fjalë. Janë “llafe turpe” në fjalorin politik shqiptar, edhe pse dikujt mund ti duket e tepërt të artikulohen në rastin e ministres Muzhaqi. Këtu do të jemi dhe do të verifikojmë se “fëmija i llastuar”, në dukje me “pamje ëngjëlli”, nuk parashikohet të jetë “model suksesi” në këtë qeverisje. Edhe pse këto 8 vite, ka qenë e vështirë të identifikohet një i tillë. /Nga Blerti DELIJA/