Sali Berisha do të mund të ishte i vdekur tani. Nëse në vend të grushtit të një psikopatiku me letra por jo të vertetuar (sepse e dimë si lëshohen dokumente të tilla në Shqipëri!?), do të kishte një mjet prerës apo armë zjarri, ish- presidenti, ish- kryeministri, kryetari i PD- së dhe lideri i opozitës, mund të kishte humbur jetën. Sot. rastisi që të ishte Sali Berisha, më vonë mund të jetë një tjetër shenjestër e një atentati. Sepse sot ndaj Berishës, u inskenua një atentat, fatmirësisht, pa pasoja të rëndësishme për të.
Sali Berisha sigurisht nuk ka kaluar situatën më të rëndë të karrierës së tij politike. 1997- a dhe 1998- a janë dy vite, gjatë të cilave në episode të ndryshme, jeta e tij u rrezikua seriozisht. Iu hodh granatë që fatmirësisht nuk plasi. U rrethua në Presidencë, i mbrojtur vetëm nga një grusht njerëzish në 1997- ën, në një sulm të mirëfilltë me të gjitha mjetet luftarake. U rrezikua me jetë disa herë para dhe pas 12 shtatorit 1998. Por në të gjitha këto raste, në një situatë jo normale, kur armët e të armatosurit ishin dekori më i zakonshëm i rrugëve e shesheve të vendit tonë.
Sot, në ditën kur BE e ktheu Tiranën në kryeqytet, kur siguria duhej të ishte në nivelet më të larta ndonjëherë, kur opozita ishte e organizuar në një protestë krejtësisht paqësore, kur Shqipëria duhej të jepte imazhin e një vendi të denjë kandidat për në BE, është e papranueshme që lideri i opozitës të goditet me grusht. Nuk ka të bëjë me Policinë e Shtetit, Ministrinë e Brendshme apo qeverinë direkt. Është produkt i frymës së pasigurisë që mbizotëron prej vitesh tashmë në këtë vend, i guximit të dikujt për të goditur një politikan të lartë, pa u tutur për pasojat e momentit (rrahjes deri në shpirtdhënie) por edhe të mëvonshmet përballë “drejtësisë”. Kjo është më e keqe se mosfunksionimi i Policisë së Shtetit sepse frymën nuk mund ta ndalë askush. E amplifikuar edhe nga akuza- kundërakuzat pozitë- opozitë, detyrimisht do të reflektohen. Nga gjuha e dhunës tek aktet e dhunës, distanca është shumë më e shkurtër nga sa mendojmë.
Duket se sot në Tiranë u përsërit skena e Milanos, me 13 dhjetor 2009, kur një psikopatik goditi me një statujë të vogël Silvio Berlusconin në fytyrë, duke i thyer hundën dhe dy dhëmbë. Po nuk janë ngjarje të njëjta, sepse Shqipëria nuk është Italia, gjuha e përdorur nga politikanët italianë nuk është e njëjtë me atë të kolegëve shqiptarë. Një psikopatik ka vepruar e mund të veprojë gjithmonë, duke shkaktuar edhe dëme. Por në rastin e Berishës, frymëzimi i parë është pikërisht nga gjuha e rëndë e politikës. Ajo gjuhë që duhet censuruar në jo pak raste me “pullë të kuqe”.
Për ata që kanë sy e veshë për të parë e dëgjuar, mesazhi është i qartë. Kur një i “paprekshëm” për 32 vite si Sali Berisha gjakoset në mes të mbështetësve të tij, askush nuk është i sigurtë në këtë vend. Nga kush? Nuk ka nevojë për emra. Ky vend po vijon të mbetet viktimë e frymës, e cila na drejton dhe do të na veprojë në përditshmërinë tonë. /Nga Blerti DELIJA/
