Ilir Meta është produkt dhe pjesë e rëndësishme e klasës politike që qeveris Shqipërinë nga 1992 e deri më sot. Si pak të tjerë, pavarësisht reshtimit në grupin e studentëve të “Dhjetor ’90”, ai zgjodhi të mos bëhet pjesë e Partisë Demokratike, siç ishte edhe “moda” e asaj kohe. Me gjasë, ka ndikuar formimi i atëhershëm, si student i ekonomisë politike por edhe trashëgimia familjare e majtë, siç e ka deklaruar vetë edhe Ilir Meta herë pas here.
Sigurisht, në mes pjesëtarëve të klasës politike të 30 viteve të fundit, ka edhe të papërlyer në korrupsion apo afera të ndryshme të pista. Përtej kësaj, asnjë shqiptar nuk besoj se “vë dorën në zjarr” as për Ilir Metën dhe për asnjë tjetër që ishte apo është pjesë e këtij “kazani politik”. Pasurimi i shpejtë, shpërfaqja e jetës luksoze dhe sidomos arsimimi jashtë vendit i fëmijëve në shkolla që kosto vjetore arrin edhe mbi 100 mijë dollarë, besoj se janë argument i mjaftueshëm që asnjëri prej tyre ti përgjigjet thirrjes biblike “kush është i pamëkat të hedh gurin e parë”.
Pothuajse unanimisht, çifti Meta- Kryemadhi, janë konsideruar “të fuqishëm”. Jo vetëm në aspektin politik që e kanë treguar në shumë raste, por edhe financiarisht. “Like floriri” është përdorur shumë shpesh që në vitin 1999, kur Meta u ngjit në krye të qeverisë shqiptare kur ishte vetëm 30 vjeç. Madje, edhe fuqia politike përmes Lëvizjes Socialiste për Integrim që ndërtoi si shkëputje nga PS- ja në 2004- in, lidhej gjithmonë me fuqinë ekonomike të dyshes Meta- Kryemadhi. Për ata që e kujtojnë, që në hapat e parë, pranë LSI- së u afruan edhe në drejtim superior të saj, emra të njohur nga bota e biznesit.
“Telashet” e Ilir Metës me drejtësinë, janë të kahershme, duke nisur nga viti 1992, kur Kuvendi i asaj kohe në tetor i hoqi imunitetin për disa ngjarje që lidhen me Poliçanin e ku doli edhe emri i deputetit socialist të asaj kohe. E njëjta skemë, u përsërit edhe në kuadër të hetimit “blloku i zi”, pas video- aferës Meta- Prifti, që i parapriu edhe ngjarjes së rëndë të 21 Janarit. Edhe asokohe, Meta mbeti pa imunitet por Gjykata e Lartë disa muaj më pas, e shpalli të pafajshëm me rezultat 5- 0 në votim, duke patur pjesë të trupës gjykuese edhe Ardian Dvoranin, i certifikuar zyrtarisht edhe si “kampion i antikorrupsionit”.
Arrestimi i pak orëve më parë i ish- presidentit, ish- kryetarit të Kuvendit, ish- kryeministrit, ish- zëvendëskryeministrit, ish- ministrit disa herë, ish- deputetit në të gjitha legjislaturat, në formën e përmbushjes së urdhrit të SPAK, nuk ka lënë shije të mirë. Jo në kuptimin e arrestimit të shtetasit Ilir Meta por të një institucioni përfaqësues- drejtues të shtetit shqiptar për shumë e shumë vite. Ishte në ajër arrestimi i tij, siç edhe kufizimi i lirisë për ish- bashkëshorten Kryemadhi por ekzekutimi i vendimit mund dhe duhej bërë ndryshe.
Për hir të realitetit, përtej sulmeve të skajshme ndaj SPAK, Dumanit por edhe prokurorëve speciale të tjerë, Ilir Meta është paraqitur sa herë është thirrur nga organi i Akuzës. Ilir Meta mund të thirrej ti komunikohej ndryshimi i pozitës juridike, mund ti lihej kohë të vetëdorëzohej me dinjitet apo edhe të arrestohej në banesë, selinë e Partisë së Lirisë apo një ambjent tjetër, duke i lënë më shumë dinjitet njerëzor jo personazhit por institucioneve të këtij shteti. Nuk ka asnjë justifikim logjik për arrestimin e tij në mes të një superstrade në kryeqytet, me një skenë- skenar që sjell në mendje prangosjet e bosëve të rrezikshëm në Itali dikur apo Amerikën Latine në përgjithësi. Pas hetimeve në liri për gati 5 vite ndaj Ilir Metës, ngutja dhe forma e papërshtatshme e arrestimit, më shumë synon të përcjellë një mesazh, mbase edhe politik. Të paktën, i jep këtë mveshje aktit publik ndaj ish- shtetarit.
Pas Sali Berishës, arrestimi i Ilir Metës nuk është i fundit që do të ndodhë, djathtas, majtas apo në qendër. Akuzat ndaj tij, që priten të zyrtarizohen nga SPAK edhe para GJKKO- së, janë tipike të një politikani shqiptar, mbase edhe më gjërë. Nuk ka asgjë që nuk mund të besohet apo mosbesohet në këtë mesele. Madje, urojmë që, të gjithë ata që janë pasuruar duke futur duart në buxhetin e një shteti të varfër- më saktë në xhepat e të gjithë shqiptarëve, të japin llogari para drejtësisë. Jo vetëm kaq, mirë do të ishte tu sekustroheshin pasuri të luajtshme dhe të paluajshtme, shumat marramëndëse në bankat brenda e jashtë Shqipërisë. Përmes tyre, kanë siguruar pushtetin politik për të mbushur sërish xhepat e tyre në vijim të një cikli të pambarimtë që rëndom ne shqiptarët e quajmë “tranzicion”. Në fakt, ka qenë pasurim i një kaste politike për 30 vite, duke zëvendësuar Byronë Politike apo Bllokun e famshëm të udhëheqjes komuniste.
Nëse do të hapet “Kutia e Pandorës” e politikës shqiptare, do të shohim të rrëzohen edhe shumë emra të njohur edhe ndërkombëtarisht të biznesit, medias etj. Vetëm kodi “omerta” i atyre në duart e drejtësisë tashmë ose që mund të zbatohet nga SPAK dhe organet e tjera ligjzbatuese, mund ta shmangë këtë shëmbje, e cila do të regjistronte një hap të rëndësishëm të Shqipërisë në rikthimin në normalitet, që për hir të realitetit, nuk mbahet mend se në cilën periudhë e ka gëzuar.
Pavarësisht se në cilin krah, në opozitë apo në pushtet, përkatësia politike apo lidershipi i njërit krah apo tjetrit, nuk mund të justifikohet kurrsesi politikisht në përballjen me drejtësinë. “Zullumi këputet duke u trashur” dhe momentin nuk e përcakton dot as politikani, as prokurori dhe as gjykatësi. Ajo që mbase duhet evidentuar me forcë është momenti i cilësimit “i keq” apo “i mirë” i një politikani të fuqishëm. Nëse përcaktimi ndryshon në në varësi të pozicionit në krah apo përballë, atëherë problemi është tek drejtësia. Qoftë ajo e re apo e vjetër! /Nga Blerti DELIJA/
