Të gjitha qytetet do të ishin njëlloj, po të mos kishin pak individë që bëjnë diferencën. Ka njerëz që janë bekuar nga fati të mbartin aromën, hijen, pigmentin e vendlindjes; melodinë, sharmin dhe jehet e një qyteti. Njiky ishte Sabah Bizi!
Sabahi ishte një skifter tekanjoz i Shkodrës së vet simpatike. Një albatros vetmitar, një nga ata shpendët e vetmuar që nuk jetojnë në tufa as në turma. Një profil i heshtur, i zgjuar, përcaktues për ekipin e “Vllaznisë”, por jetëdhënës e frymëzues për disa brezni sportistësh e sportdashësish. Në një vështrim kontrasti, Sabahi ishte i pabindur, i pakontrollueshëm,i panegociueshëm, elegant në çdo rol; epigon i çdo të riu shkodran e shqiptar që aspiroi të bëhej sportist, apo mbeti i dashuruar përjetësisht ndaj sportit magjik të futbollit. Indiferent ndaj përditshmërisë, dukej sikur jetonte me dashje një mënjanim asketik. Profil i pazakontë! E kujtoj në 55-vjetorin e tij në festimin në mjediset e “Rozafës”. Një kremtim madhështor me pjesëmarrjen e gjithë elitës sportive të kombit shqiptar. E ai, gati i padukshëm në prezencën e tij. Si gjithmonë. Si sot që fluturon madhërishëm drej përjetësisë.
Një profil tepër njerëzor, tepër shkodran! I hajthëm në dukje, i hekurt në fizik! Impostimi i tij në fushë ishte më tepër se i një lojtari të shkëlqyer. Ishte i një strategu, i një organizatori që sheh çdo vendosje provizore të ekipit dhe parashikon çdo dinamikë të zhvendosjes së hartës së lojës. Në trurin e tij mbivendoseshin dhjetëra skema loje dhe çdo shërbim i tij përbënte një kreativitet.
Sabahi nuk i ngjante askujt, por çdo sportist e kishte ëndërr t’i mgjante atij. Edhe në jetën e tij në kufijtë ekstremë të thjeshtësisë, ishte interesant. Jeta e tij e thjeshtë ishte më madhështore se jeta e çdo pasunari. Dilte çdo ditë nga Ura e Bunës me shoqen e tij të fisme të jetës. Ky gladiator i vjetër kishte një ecje që nuk ia shihje askujt. Një ecje prepotente, fisnike, rebele dhe tepër djaloshare. Hapat e tij të ritmuar, paraqitnin hijeshinë e lëvizjeve të një sportisti, gjeni i të cilit nuk vdes kurrë. Hapa krenarë, tekanjozë, si të një dreri. Shpirti i një burri të përjetshëm!
I përjetshëm qoftë kujtimi i këtij biri të çmuar të kombit shqiptar dhe imazhi i tij qoftë frymëzues për brezat!
Me respekt të thellë,
Zija Vukaj
