NGA SUELA DERGUTI – Mëngjes i lamë me diell e dritë, ndoshta trokitja e parë e dimrit në Shkodër…

Mëngjes i lamë me diell e dritë, ndoshta trokitja e parë e dimrit… Qyteti zgjohet me teraqillek shkodran. Tek- tuk ndihet ndonjë tarabë dugajet që çohet avash e i zoti shpejton hapin te kafja ma e afërt me e pi njat’ lang magjik që hap syte e të ban me thanë “nadja e mirë” tamam.

Policët në kry të detyrës, i tradhton kaj e hapun gojet, tregus i orarit të hershëm të zgjimit. Gjithkush e don gjumin e nades e sidomos te dielave. Biçikleta jeme rrëshqet asfaltit e unë i jap një urim me mend biçiklistit që e ka rregullu dje. Ajri i freskët ma përshkon ftyrën e majat e veshve. Pedaloj fort përmi parakalu dy- tre biçikleta të tjera para vedit e qeshi për kyt ves fminijet që don me më nxjerrë fitimtare në një garë të panisun.

Te furra e bukës nji zotni me kapele, me at xhentilllëk të shkrumë në tanë figurën e tij e që më kujton pak babën tem, me thotë:Ec vajzë! “Vajza” brenda mejet ngazëllon e qeshun tuj e ditë që zotnija nuk ka pasë nge me pa rrudhat e mija, por ka pa veç siluetën teme tu frenu si fmijë mistrec me shpejtësi në vizat e bardha.

Me buken e xetë kallamoqe vrapoj në kthim e mendoj që e du kyt qytet ku kam le, kam rritë shtatin e po thinjem. Asht qyteti jem, i të parëve të mi, asht shtrati i kujtimeve të jetës teme e mjese si ky, më bajnë me e ndi ma të forte kyt ndjesi.

Dite për terhan sot me celebru ardhjen e dimrit, me falenderu Zotin për të mirat që na ka dhanë e me ba një dua për tanë ata që nuk janë ma mes nesh! /Nga Suela DERGUTI, publikuar në Facebook e marrë pa leje për ta bashkënda, sidomos me shkodranët kudo jetojnë/