Shkodra
– Ndër gjanat, për mu, ma të bukura që pashë ishin mengjezoret e byrektoret. Ideja që gjithkush edhe ma i lodhuni e ka mundësinë me hangër nji byrek a nji pilaf, më gëzon shumë e me ban me u ndi mirë. Krijojnë njëfarë garancie, barazie, perkujdesje.
– Tjetër gja e bukur për mu asht thirrja e Hoxhës e kumont e kishës. E di se shumë thojnë: ahu, dona me folë me ba muhabet e nuk mundesh prej zanit që vjen. Jo po herët shumë jo po vonë. Po punë e madhe pse s’po ban muhabet. Jena tan ditën tu ba muhabete kot. Ideja që në atë gjurulldi, në atë vrapim mbas lekut e rahatìs, dikush, qoftë edhe në arabisht apo vetëm përmes kumons, dikush na fton me ngadalsu, me kthy mendjen kah paqja, mirësia, e urta e mira e dashtuna. S’ka të pagume një pasuni e tillë. Jam ndal, e kam ndì ulun të nji stol, kam mendu paqen, kam pa njerzit që shkoshin e vijshin në pijacë e kam mendu dashnit e tyne, hallet ankthet e jam lutë për to e për vedin tem që jeton edhe ndër to. Jena e njejta drite e paketume ndryshe.
– Mensa e të varfenve te Kisha Fretenve asht një tjetër mrekulli e qytetit. Ideja që ma të varfnit hajn njaty ngjit me Colosseun ku han turisti e ministri etj., më duket fantastike. Të varfnit modernizimi i ka largu nga qendra, investimet e shtrejta shtyjn të lodhunit drejt periferive, mbesin vetëm lypsat si hije e asaj që s’asht ma.
– (Pak satirë) Parkingjet private. Disa dojnë me futë sa ma shumë makina e kur hyn të kerkojnë me ba manovra: ktheje, shtyje pak aty…preje, drejtoi gomat, ec tesh, aty…Sa don me e lanë? Tan jetën i thashë ku di me dalë ma prej aty unë mor shok…
– Shiroka mrekulli si shumë e shumë vende tjera. Uroj që investimet e nevojshme të mos jenë ura per kapriçot e parelive por forma zhvillimi të ambjentit…për gjysëm oret jam në liqen, në det, në mal e në kodër…po pse u dashka me i ba këto gjana për gjysëm oret?
Nëse je për ngut lene për nji herë tjetër…
Ka me ardhë dita që në Shirokë në katin e 25- të kena me ba edhe ski…po kujt i plasi?
Uroj që “zhvillimi” të na vijnë i drejtë e i dashtun , jo investim për tekat që s’kanë fund, por investim që buron nga dashnia, për natyrën e krijesat.
TIRANA
– Kam ndejt pak, dy orë, sa me taku do familjar të shtrenjtë për mu. Qytet që bahet gjithnji e ma shume një Pulari industriale. Njerëz të destinum me jetu në pak metra katror mes betonit e ajrit helmues. Shtet e Beton, Lek e Përfitim. Një qytet pa horizont, nuk ka ma nji pikë ku qielli takon tokën. Sytë përplasen për Kulla, makina, Vinça e xhama modern. Betoni gjithnji e ma lajkatar sepse i takon me mbajtë peshen e shpirtnores. Ikni prej atje nëse keni ku me shku tjetër… /Nga Klodian KOJASHI, publikuar në Facebook/
