Një foshnje vetëm 4 muajshe ishte dëshmitare e masakrës dhe s’ka për të ditur kurrë të tregojë me saktësi se ç’ka parë. Të gjithë folëm sot për femrën dhe gruan, do flasim nesër e çdo ditë, por kurrë nuk është mjaftueshëm, nëse vetëm kaq është ajo që do të bëjmë. Udhëtimi i kësaj foshnje duhet të kalojë vërtetë në zemrat tona, që të tregojmë se sa vlerë kanë jetët tona!
Ato ishin të gjitha nëna, të gjitha gra. Elena kishte të sajt, Kujtimja të sajt, të sajt Mevlutja me Hasimen, Etleva një femër gjithashtu që do bëhej nënë njësoj si Mariana, të cilat mbrëmë mbase kur u shtrinë të flenë, ju rrahu zemra për ëndrra me foshnja që ju qajnë e qeshin në krahë, për gjinjtë që iu dhembin nga kafshimi i dhëmbëve të sapo dalë të engjëjve të tyre, për emrat që ju kishin vënë apo do iu vinin, për jetën që do donin për ta.
Ata nuk shkuan ndoshta nëpër mend, se një kafshë e prodhuar kudo nëpër Shqipërinë tonë, në burgjet hermetike që krijojnë përbindësha, në vendime gjykatash që zhgarravisin falje e tolerancë, nëpër lagje gangosh që pjellin bisha, nëpër korridore shkollash ku dëgjohen aroma e biseda droge, armësh, të fortësh, nëpër institucione ku flitet për pushtetin e forcës e jo forcën e pushtetit. Këto gra e vajza, gjashtë të gjora në mëshirën e fatit që i kishte përpjekur me Dan Hutrën, në vend që të prisnin lule pafund në atmosferën e muajt të tyre, iu befën plumba e tehe thikash. Ua shqyen e masakruan trupin e shpirtin, e panë vdekjen me sy tre prej tyre e po kaq, panë jetën t’u kalonte nën një qiell gjysmë verdhë e gjysmë gri, me atë diell e shi të përzier të mërkurën e parë të të parës ditë të marsit.
Po ç’rëndësi kanë parullat? Po ç’rëndësi kanë sloganët? Po ç’rëndësi kanë këto rreshta të mi? Po ç’rëndësi ka të zgjohemi nesër duke ëndrruar ngjashëm siç u zgjuan këto gjashtë fatzeta sot, kur se dimë se ç’na pret? Ah, po! A përgjigjemi dot, nëse jemi a jo të gjallë kur se dimë se ç’na pret?! Dhe të gjallët nuk ekzistojnë, as mes nesh as ndër ne, nëse ne nuk e përcaktojmë të nesërmen tonë jo dikush tjetër, jo Dan Hutra, jo Dan Dreqi as Dan Plehra.
Kjo foshnje është nisur drejt jetës, fill pasi dilte nga shtëpia e rrethuar nga perdja e zezë e vdekjes, ku gjaku e tmerri ulërinte mureve e kopshtit, pemëve e xhamave, parmakëve e orendive, në tavolinën e ngrënies e në kuzhinë, dysheqeve e perdeve, pllakave, dyerve e teshave të trupit, lodrave të fëmijëve. Ajo do të rritet dhe do të flasë, për prezencën e tij në masakrën që se kujton, që e ka parë por se mban mend, që i kanë folur e se ka kuptuar kurrë. Do flasë për fetusin e frymëpamarrjes në bark, e për qumështin e munguar nga gjoksi i të ëmës, do flasë për krisma e sharje që i ka dëgjuar por nuk ua di tingullin.
Etlevën e vrau betimi pas hekurave të burgut e hesapeve mes kriminelëve, Marianën e plagosi një vlerë parash që i kishte ardhur në majë të hundës duke e ushqyer, dhe i tha mjaft, Elenën e plagosi një “JO” e fortë gruaje që vendosi vijën e kuqe për të ndaluar dhunën e tmerrin, Kujtimen e vrau hovi për të mbuluar me trup plumbat ndaj të bijës, Hasimen, që la pas edhe një foshnje, e shtriu vdekja pikërisht duke i ikur asaj. Dan Hutrën e vranë një palë pranga në duar, teksa i hakërrohej blicit të kamerave në derën e Drejtorisë Vendore të Policisë së Tiranës, sikur ndalon hapin, i sheh drejt në sy duke iu thënë se “edhe me ju do merrem një ditë”. /Nga Fatjon GJINAJ, publikuar në Facebook/