Zona prej nga jam (Selita), nga të gjitha anët kufizohet me anë që ia kanë ngrënë anët. Të njëjtin fat ka patur edhe Mirdita me instalimin e komunizmit ku në kufijtë e 5 rretheve fqinje të saj, vendasit thonë me krenari se “besa mirditor jam, por prej Puke”, siç më tha Leka ka nja pak ditë (për të cilin do ulem të shkruaj një ditë tjetër). I them vetes, “mos është mëkat ta mendoj se njësoj siç ia bënë Shqipërisë Fuqitë e Mëdha e uzurpatorët e vegjël në Ballkan, ia bëri komunizmi veçanërisht Mirditës”. Ndoshta e zhduk këtë mendim të ‘prapshtë’ por deri në atë çast kur ndërmendem se edhe fshatin tim (Lufajt), ia ka prerë pjesën ndoshta më të mirë të ‘shtatit’ komunizmi.
“Epo ajo farë e keqe daltë fare”. Por jo, s’del or’ s’del! A i dëgjoni përditë si ekuzojnë e akuzohen mes vedit. 32 vite gjurma më e thellë që do mbetet përgjithmonë si një vepër, kam frikë e pakonkurueshme për dekada është “Rruga e Kombit”, që përshkon tan’ Mirditën duke ia zgjidhur lakun prej fytit dhe ftuar në “civilizim”. Kam besuar më tepër, nuk jam zhgënjyer se s’ka qenë besim i verbër, dhe kur s’është i tillë njeriu e përgatit veten. Kurrë më as këta e as ata, sa herë e patën përpara hartën e kësaj krahine, veç e shqyen. I hoqën Gjykatën e Prokurorinë, i hoqën disa drejtori vendore, i ulën përfaqësimin, e përfaqësuan me trafikantë e kriminelë ordiner në shumë raste. Me njerëz që ngrejnë veç kartonin e me fol s’ditën kurrë në raste të tjera. Nuk e çuan as nëpër mend të rregullojnë krimin administrativ të komunizmit që përveç se i përçau, edhe i turiti mirditorët, ca andej e ca këtej. Tani do ulen të shikojnë hartën territoriale sërish. Po, do e miratojnë ndarjen administrative sipas oreksit dhe hiç s’do pyesin për padrejtësinë e shekullit.
Ky është një mesazh për të shkuar tek mirditorët dhe “bërë bashkë kokat” që të thonë fjalën e tyre, mos lejojmë të na tallin e nëpërkëmbin. Është një thirrje për intelektualët, profesorët e historianët e kësaj krahine, për biznesmenët e sipërmarrësit, për përfaqësuesit politik e civil të ulen e mbajnë një qëndrim të përbashkët që është i pranueshëm për të gjithë.
Për të dalë tek titulli i këtij shkrimi. Isha fëmijë fare dhe jetoja më shumë larg prindërve të mi se sa me ata, për shkak se ndiqja shkollën në Rrëshen, e ata se lëshonin kullën në Lufaj. Im atë vendosi të heq një gardh që ndante tokën tonë me kufijarin. “E bleva”, tha. “Marrzi, ç’bën k’shtu, njerëzit po blejnë prona buzë detit e nëpër Tiranëra e Durrësa, ti lë djersën k’tu”. “Epo kaq mundem unë, blijini ju ato të tjerat”, këmbëngulte ai. Di të rrah gjoksin kollaj sot, të shoh tokën time e kufirin tim (që në fakt s’kam asnjë meritë, veç ta gëzoj prej babës), dhe mos ta çaj hiç kryet ç’bëhet karshi e me të tjerët, e njësoj të bëjmë të gjithë. Por s’është aspak e sinqertë dhe burrnore ta lokalizojmë problemin me ‘larg **thës time’.
Ndonjëherë, për interesa të mëdha, përtej bindjeve, justifikimeve, pesimizmit e dorëzimit të gjithçkaje, duhet të jemi bashkë. Dhe keq ndjehem, që teksa nën rrogoz kur po ndahen petat e lakrorit, është pritur me kaq qetësi nga ne mirditorët të paktën. Tryezat do të jenë veçse formalitet dhe vulë… nëse është ndonjëri që pret diçka prej tyre. /Nga Fatjon GJINAJ, publikuar në Facebook/