Gjatë meshëve sot, që ia kushtonim Hyjit për shpirtrat e të vdekurve, nuk pata fort entuziazëm të predikoj. Dyditëshi i parë i Nëntorit për ne katolikët është nga kohët e veçanta të vitit. Kujtojmë të vdekurit tanë, njerëzit e dashur. Edhe pse nga pikëpamja liturgjike janë dy ditë të ndryshme, datat 1 dhe 2 nëntor, në botëkuptimin e shumë katolikëve, janë ditët kur duhet shkuar në varreza.
Për ne këtu në Mirditë është edhe një rast kur shumë të ikur kthejnë, së paku për një ditë, kryet mbrapsht e vijnë “të përshëndeten” me varret e të parëve. E ky kthehet edhe në një rast për t’u takuar me të gjallët e me vendet e fëmijërisë apo të rinisë, me njerëzit e tjerë të fshatit që janë larguar apo që kanë qëndruar aty. Kështu ndodhi këto dy ditë në pothuajse të gjitha varrezat e Dioqezës së Rrëshenit. E konstatova edhe vetë në Perlat të Epër, në varrezat e Lagjes Legegaj, në Bozhiq e në Kaçinar.
Pasi lexova ungjillin sot në dy meshët në Simon e Kaçinar dhe njerëzit u ulën u thashë: “Në vend të predikimit sot ju ftoj të rrimë pak minuta në heshtje. Por mos të jetë një heshtje e zbrazur. Mbusheni heshtjen tuaj me fytyrat, fjalë, gjestet, kujtimet, buzëqedhjet, lotët, momentet e bukura dhe të trishtuara që keni kaluar me të afërmit tuaj kur kanë qenë me ju. Bëjeni heshtjen një hapësirë kujtimesh të gjalla. Risillini njerëzit tuaj këtu brenda.”
E ndala fjalën dhe u ula. Edhe vetë u krodha në kujtime dhe episode të jetës time me njerëzit e mi të dashur. Ata “m’u bindën” dhe ia behën aty brenda në Kishë. Dukeshin paksa të habitur ndoshta se nuk kishin qenë kurrë në Mirditë. Atyre i’u tregova për vendet dhe njerëzit këtu e për gjithçka që më vinte ndërmend.
Herë pas here ngrija kryet e shikoja njerëzit në kishë. Kishte rënë një heshtje varri. Të gjithë ishin të përqendruar. Dikush kishte pika loti, dikujt i kapa një buzëqeshje në fytyrë, veshët më kapën edhe ndonjë ofshamë gruaje.
Kushedi sa jetë u krijua në atë heshtje, kushedi sa fytyra, emra, zëra, fjalë, pëshpëritje u thanë apo hynë aty brenda. Kushedi sa vite ajo heshtje ktheu brenda zemrave e brenda atyre mureve, kushedi sa gëzime e brenga, klithma gëzimi e ofshama dhimbjeje. Oh Zot sa baballarë, nëna, gjyshër e stërgjyshër, motra e vëllezër, të rinj e fëmijë, u bënë pjesë e atyre meshëve sot. Të gjithë të mbështjellë nga kjo heshtje e mistershme të cilën e mbushën kujtimet.
Mesha vazhdoi e gjitha në heshtje dhe lutje e kur mbaruam dolëm të bekonim varret. Secili më priste pranë varrit të familjes. M’u duk mua ndoshta, por ndjeva se diçka ndryshe kishin përjetuar këtë herë.
Jepjua o Zot pushimin e pasosur!
Iu ndrittë drita e pambarume!
Pushofshin në paqe!
Ashtu qoftë! /Nga Dom Gjergj META, publikuaar në Facebook/
