Unë kam zbuluar se kush janë armiqtë e mi. Nuk i njof me emër e mbiemër, kuptohet. Kjo do të ishte e pamundur. Jo për gjë, por ata kanë të njëjtën fytyrë. Fytyrë jo në kuptimin fizik e material. Dhe disa tipare të tyret po ua jap tani:
Tipari numër një. Ata do më çmonin mua po të mendoja si ata.
Dy. Ata e duan lirinë, por të tyren. Timen jo. Timen e urrejnë.
Tre. Duart e tyre nuk para shfletojnë libra. Dhe ata as që e kanë idenë se sa e magjishme është të shfletosh një libër, ta kapësh një fletë me mollëzat e gishtave, … dhe ta kthesh për në faqen tjetër.
Ata vdesin për t’u bërë biografinë të tjerëve. Për ta biografia është gjithçka.
Ata cubin e marrin për hero.
Ata shenjtërojnë interesin e tribusë së tyre.
Ata mendojnë se një udhëheqës i zotë është ai që u imponohet të tjerëve me dhunë e me hile.
Ata mendojnë se burgu për burrat është.
Ata mendojnë se një funksionar publik që nuk mendon për veten është një budalla.
Ata mendojnë se të jesh burrë i martuar e të kesh një të dashur është një zgjidhje më e mirë sesa të divorcohesh. Madje, është zgjidhje më e mirë a prescindere. Është zgjidhja më e mirë.
Ata shkojnë me motrat e të tjerëve, dhe mirë bëjnë, punë e tyre, por do ta vrisnin dikë që shkon me motrën e tyre. Motrën e tyre do ta vrisnin e do ta vrisnin.
Ata ngatërrojnë parimin me interesin. Bëjnë edhe një ngatërresë të dytë: interesin e tyre e marrin për interes publik.
Ata janë snobë. Atyre u pëlqen shumë byreku me dhallë. Dhe u vjen turp për këtë. Dhe nuk u shkon në mendje se duhet t’iu vijë turp që iu vjen turp.
Ata nuk i mban vendi nëse dikush i parakalon në rrugë.
Ata e kanë për turp që të hipin në autobusin urban.
Ata veç një gjë ëndërrojnë në këtë jetë: pasurimin e shpejtë e të pamundimshëm. Prandaj puna ua shpif. Sepse puna të mundon shumë e të pasuron shumë ngadalë. Tmerrësisht ngadalë. Poshtërsisht ngadalë. Mendojnë ata.
Ata janë të sigurtë se soji i shqiptarëve është një soj i pastër, i kulluar, i papërzier, dhe se ata vetë janë provë e këtij fakti.
Ata e urrejnë suksesin. Jo suksesin tim, ë? Urrrejnë suksesin e kujtdo.
Ata urrejnë disiplinën, rendin, rregullin, ligjin.
Ata jetojnë veç për një nder. Veçse nderin e përkufizojnë në mënyrën e tyre.
Dikush mund të hedhë një qese plastike në rrugë, mú para syve të tyre, dhe atyre këtë gjest syri as që ua kap fare.
Ata nuk kanë gjë me një horr në pushtet. Thjesht do donin të ishin në vend të tij.
Etj, etj, etj. /Nga Mustafa NANO/
