Sajmir Tahirin e njoh (dhe më njeh mirë) prej viteve 2002-2003 (mundet ndonjë vit më herët). Ai student (i ditës) e unë pedagog në Universitetin e Shkodrës.
Miq të tij (ish- studentë, gjykatës-magjistratë!!!!) më kërkuan ta ndihmoj që të hynte në një provim sepse nuk kishte frekuentuar asnjë orë në atë lëndë (edhe te tjerat!). Përveç kësaj duhej edhe një notë e mirë pasi do të transferohej tek Fakulteti i Drejtësisë në Universitetin e Tiranës.
Sigurisht, e ndihmova!
Vite më vonë kur punoja në Kuvendin e Shqiperise, “e njoha” edhe më shumë (në Tiranë dhe kur shkonim në Parlamentin Evropian në Bruksel).
Pavaresisht se më njihte shumë mirë, në vitin 2014 nuk hezitoi të më quante mua “Gate Mahmutaj”, edhe pse e dinte (ai dhe të gjithë të tjerët) se gjithë jetën dhe karrirën time unë isha një “tip” krejt tjetër nga “Gate Lazaratasi” si njeri e profesionist!
Herën e fundit e pashë Sajmirin tek po shëtiste të birin një pasdite vonë, një të diele janari 2015. Foli me mimikë! Më tha se: “e shikon se çfarë jemi në gjendje të të bëjmë!!!!” Kishin “mbaruar punë” me mua!
As atë natë e as sot nuk pata e nuk kam asnjë ndjesi për Sajmirin sepse mosmirënjohja e tij (dhe e shumë të tjerëve) është ligjësi!
Megjithatë në këto ditë, ku me zë dhe nën zë, ata që ka përballë dhe për krah e quajnë “Gate Mahmutaj” i vërtetë, Sajmirit do t’i jepja një këshillë.
FOL!
MOS KURSE ASKËND!
Ky është shërbimi më i madh që mund t’i bësh vetes, familjes dhe vendit tënd.
E vërteta të bën të lirë dhe të kthen dinjitetin!
Për të tjerat, “koha është ilaçi më i mirë!”. /Marre nga nje status ne Facebook i Lulzim Lelcaj, ish- pedagog ne Juridikun e Shkodres/
[democracy id=”4″]
