Ishin dy vet, s’kishin asnji pare me vedi. Tuj fol shoq me shoq, koha mizdits erdh: “Me hangr duhet pare nuk kena, si me ja ba nuk dim.”
Thot ky shoqi i vet: “Asht pun e kollajshme, po shkojm n’ lokant e rrim m’ nji od pos.”
Shkojn kto n’ lokant, hin mren n’ od, vjen shegerti lokanxhis e i thot ktyne:
“Çka urdhnoni me hanger?”
Shegerti ja bani sofrën me t’shpejt, hangern kto e pine. Erdh koha me la paret. Thrrasin shegertin, shkon shegerti aty e pyesin kto:
“Sa na ka ba harxhi?”
Shegerti i kallxon hesapin. Tesh kto pare s’kishin asnjeni por kishin ba fjalt shoq me shoq: “Kur t’ shti dorën n’xhep, mos m’ len ti me i pague e ke me than: “Po i paguj vet”. E kshtu kena me ba shamat bashk e kena me dal pa i la paret.”.
Shtini doren n’ xhep njeni ksish, ky tjetri nuk e len, thot: “Po i laj un.”. Ky tjetri thot: “Po i laj vet.”
Fjal- fjal fillune me ba shamat. Shegerti lokanxhis hin ndermjet me i nda, fillon me i than nasihat ktyne t’ dyve: “Asht marre me ba shamat, jeni shok e vllazen e nuk asht mir m’ u fjalue.”
Thot njeni ksish: “A di çka bajm, masi nuk po na len me ba shamat, na po t’ lidhim syt ty e, cilin t’ perkitsh ti me dor, aj ka me la paret.”
Ky shegerti u ba razi. “Po”, thot. I lidhin syt’ shegertit. Mbasi i lidhne syt, kto u ulne posht’ e u nisne n’ pun t’ vet e i thon lokanxhis: “Lamtumir!”
Lokanxhija i thot: “Udha mar ju kjoft e mos ma harroni lokanten!”.
Lokanxhija kujtote, që ja kan dhan paret shegertit e ky shegerti kerkon nelt me sy t’ mbyll porsi i marr. Lokanxhija prite, se i vjen shegerti e shegerti rrite ala tuj kerkue ato dy vet.
Shkoj nji sahat e ma teper, që shegerti nuk u ul posht. Thot’ zotnija i vet: “Po shkoj e ta shof ç’u ba shegerti jem që ai s’vjen posht.”
Shkon zotnija i vet nelt e shef shegertin me sy lidh tuj kerkue m’ at ças has shegerti zotnin e vet e e perket me dor i thot: “Ti paguej paret!”. Masanej hjek facoleten prej sysh e shef zotnin e vet.
Zotnija i thot: “E ç’asht kjo pun?” Shegerti i kallxon vakijaden:
“Deshtne m’ u vrà shoq me shoq e une nuk i laç e m’ lidhne syt që, cilin t’perkas vet me dor, ai ka me la paret e kshtu t’ perkita ty e tokon me i la ti.”
Atëher, zotnija i thot: “Kte e kam dit, se m’ tokon me i la vet, qysh kur kam çue gomarin n’ pun.”
Publikuar nga J. U. Jarnik, ne 1883, në vëllimin e tij “Prispevky ku Poznani nareci Albanskych”. Materialet e publikuara janë treguar nga një qytetar Shkodran, Mark Shantoja, i cili, sic e thotë autori, ishte një tregimtar shumë i zoti. /RevistaIme/
