Sot paske ikur më thanë, paske ndërruar tokën me qiellin a thua se s’ kishe më punë këtu?! A thua se i kishe bërë të gjitha e s’ kishe më detyrime në raport me sipërmarrjen e “çmendurive” sic dije ti.
Që kur të kam njohur, kam menduar gjithmonë për atë lehtësinë tende të pakonceptueshme, të lehtësimit të problemeve deri në shndërrimin e tyre në dromca humori të ditës.
Gjithmonë kam pyetur veten se nga të buronte ajo forcë aq e madhe nga një trup aq i vogël për të bërë vetëm mirë? Që prej 2013- ës të kam parë të bësh mirë shumë gjëra. Sot më zhurmojnë llahtarshëm këshillat e tua kur “nxeheshim” e më thoje “po qetësohu njëherë e ta marrim shtruar o Bledi”.
Dhe sa herë e marr më të përpjekur në raport me punën time tani, gjithmonë nuk e di pse me kujtohen këshillat e tua. Nuk po kujtoj se çfarë bëmë me bashkëpunimin tonë, por po them që ti luftove për lirinë e medias deri kur realisht ajo ishte e pamundur.
2 vjet më parë i dhamë fund bashkëpunimit tonë në Fax News dhe kur ika lashë aty një pjesë të vetes time si “falenderim” për atë që bëre duke na mundësuar mua e Entonit jo një vend pune, por një laborator të vërtetë lirie.
Na dhe mundësinë të tregojmë se liria është më e fortë se nënshtrimi, se të duash të bësh mirë, është shumë më e shëndetshme se të bësh keq, të jesh i lirë vjen me kosto, por kurrë ato nuk janë më të rënda e me pasojë sesa kur nënshtrohesh.
Sot u zgjova me lajmin se për herë të parë ishe dorëzuar, e mesa duket dhe për herë të fundit, prandaj me rrotullohet në mendje jo pa maraz pyetja… “edhe këtë e bëre”?
P.S…Të qoftë dheu i lehtë mik i mirë, ishe vërtetë një kampion! /Nga Bledian KOKA/
