Duke kujtuar me respekt në 100-vjetorin e lindjes (13 Maj 1921) Hafiz Sabri Koçin, lexoni se si e ka përshkruar atë në burg bashkëvuajtësi i tij, shkrimtari i njohur Visar Zhiti…
HOXHË SABRI KOÇI
Hoxhë Sabri Koçi, më i heshturi se të gjithë të burgosurit e heshtur bashkë, që se si e lidhte peshqirin mbi kokë për të të kujtuar çallmën, gëzonte besimin e kujdo në burg, sipër tij e jashtë.
Të vinte t’i bije në gjunjë. I gjatë dhe i dobët, me një ecje të përhedhur, sikur çapitej zbathur nëpër shkretëtirë, në Mekë, ku rëra përvëlonte. Ngjante si me mjekrën e bardhë, që s’lejohej. Në poezinë time të fshehtë e krahasoja me një minare lëkundëse në një tërmet pa mbarim.
Hoxhë Sabriun e nxirrnin shpesh jashtë burgut, rregullonte çezmat si hidraulik, tubacionin e ujësjellësit nëpër fshatra e deri në qendër, në qytetin e vogël verior.
Kuptohet, bashkë me Perëndinë, e shoqëronte dhe polici, por nuk i rrinin mbi krye me automatik, kur ai punonte e djersitej. Nuk ikën ai, i bindet ligjit, burgun e shikon si provë.
Është njeri i pagojë. Por zien nga mendimet. Feja është vepra që bën, dhe kjo dëshmon se kush je. Në Islam nuk vendos askush, ka barazi mendimi. Pushteti nuk duhet të prodhojë ide zotëruese.
Duhet të fitojë ideja më e fortë intelektuale si në Islam. Kurani është fjala e Zotit, Profetin e zgjedh Zoti si zëdhënës të Tij. Hoxhë Sabriu as me veten s’flet me zë, jo më me të tjerët. Heshtte… /Publikuar në Facebook nga gazetari Agron HOXHA/